ماموریت آرتمیس۱ در راه خانه است
تاریخ انتشار: ۱۵ آذر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۵۴۴۹۱۱
پس از انجام شدن آخرین مرحله از ماموریت آرتمیس۱، اکنون کپسول اوریون در راه بازگشت به زمین قرار گرفته است.
به گزارش ایسنا و به نقل از اسپیس، کپسول بدون سرنشین اوریون (Orion) دوشنبه پنجم دسامبر در ساعت ۱۱:۴۳ صبح به وقت منطقه زمانی شرقی، طولانیترین بخش از ماموریت "آرتمیس۱" (Artemis 1) را با موفقیت انجام داد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
این مانور، کپسول اوریون را در مسیر فرود آمدن در اقیانوس آرام قرار میدهد که برای ۱۱ دسامبر برنامهریزی شده است. ناسا این بخش از ماموریت را به صورت زنده پخش کرد، اما روشن شدن موتور خارج از محدوده آنتنهای روی زمین رخ داد زیرا ماه در حال پنهان کردن سیگنالها از سیاره ما بود. جونز گفت: ماموریت امروز برای اطمینان از این که اوریون در مسیر مناسبی برای بازگشت ایمن به زمین قرار دارد، حیاتی بود.
یک موتور بازیافتشده از برنامه شاتل فضایی، برای سفر اوریون به زمین استفاده شد. جونز در طول پخش زنده گفت: این موتور که "سیستم مانور مداری" (OMS) نامیده میشود، نخستین بار در ماموریت شاتل فضایی "STS 41-G" در اکتبر ۱۹۸۴ مورد استفاده قرار گرفت و آخرین پرواز آن در ماموریت "STS-112" در اکتبر ۲۰۰۲ انجام شد.
به گفته ناسا، موتور سیستم مانور مداری میتواند در صورت لزوم، فضاپیما را هدایت کند یا حتی برای حالتهای توقف استفاده شود.
آرتمیس۱، مأموریت مهمی برای اوریون و موشک "سامانه پرتاب فضایی" (SLS) ناسا است که این کپسول را در ۱۶ نوامبر به فضا پرتاب کرد. اگر همه چیز در این ماموریت خوب پیش برود، اوریون و سامانه پرتاب فضایی در سال ۲۰۲۴ فضانوردان را طی ماموریت "آرتمیس۲" به اطراف ماه پرتاب خواهند کرد. "آرتمیس۳" نیز در سال ۲۰۲۵ یا ۲۰۲۶، فضانوردان را در نزدیکی قطب جنوب ماه قرار خواهد داد.
این ماموریتها بخشی از یک تلاش گستردهتر برای راهاندازی یک پایگاه قمری دارای سرنشین تا پایان دهه هستند که یکی از اهداف اصلی برنامه آرتمیس ناسا به شمار میرود.
به گفته مقامات ناسا، سامانه پرتاب فضایی، کار خود را طی پرتاب ماموریت آرتمیس۱ به خوبی انجام داده و اوریون نیز در این ماموریت مطابق انتظارات عمل کرده است.
کپسول اوریون همان طور که برنامهریزی شده بود، در ۲۵ نوامبر در مدار ماه قرار گرفت و طبق برنامه حرکت کرد، اما پس از ماموریت روز دوشنبه، هنوز اهداف بزرگی را برای رسیدن در پیش دارد.
ماموریت پرواز از نزدیکی ماه، اوریون را در مسیر بازگشت به زمین برای ۱۱ دسامبر قرار داد. در آن روز، کپسول با سرعتی نزدیک به ۴۰ هزار کیلومتر در ساعت به جو زمین وارد میشود که یک فشار جدی را به سپر حرارتی آن وارد خواهد کرد. این سازه، دمایی در حدود ۲۸۰۰ درجه سلسیوس را تجربه خواهد کرد که نیمی از گرمای سطح خورشید است.
اگر سپر حرارتی و چترهای اوریون در ۱۱ دسامبر کار خود را به درستی انجام دهند، کپسول در اقیانوس آرام فرود میآید و به ماموریت آرتمیس۱ پایان میدهد.
انتهای پیام
منبع: ایسنا
کلیدواژه: ماموریت آرتمیس 1 پروژه آرتمیس کپسول اوریون بازگشت به ماه 16آذر روز دانشجو تولید دانش بنیان و اشتغال آفرین سازمان سنجش دانشگاه فرهنگیان
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۵۴۴۹۱۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
موجودات فضایی احتمالا به این دلیل منقرض شدهاند!
ایتنا - یک ستاره شناس معروف با ارائه نظریهای جدید احتمال میدهد موجودات فضایی در اثر انفجارهای پرتو گاما منقرض شده باشند.
دکتر فردریک والتر، استاد نجوم دانشگاه استونی بروک نیویورک، معتقد است که انفجارهای پرانرژی پرتو گاما که در کهکشانهای دوردست مشاهده شدهاند، میتوانند دلیل اصلی عدم برقراری ارتباط میان موجودات فضایی و انسانها باشند.
بر اساس گزارش روزنامه دیلی میل، والتر در نظریه جدید خود میگوید: محتمل ترین سناریو این است که تمدنهای فضایی در اثر انفجارهای پرتوگاما نابود و منقرض شده اند.
انفجارهای پرتو گاما یا GRB که ناسا آنها را قوی ترین انفجارهای جهان می نامد، هنگامی رخ می دهند که سوخت هسته ای قلب ستارگان غول پیکر پایان می یابد و آنها زیر فشار وزن خود فرو میریزند و انرژی گرانشی عظیمی را آزاد می کنند.
والتر توضیح می دهد: این پرتوها بسیار متمرکز هستند و اگر در سطح یک کهکشان گسترش یابند، می توانند تقریباً ۱۰ درصد از سیارات آن کهکشان را تحت تاثیر قرار دهند.
وی معتقد است که این تنها یکی از تفسیرهای ممکن است و آن را "نوعی بیماری" توصیف می کند.
بر اساس مطالعات چندین دهه رصدخانه پرتو گامای کمپتون ناسا، این انفجارها در کهکشان راه شیری که زمین در آن قرار دارد، نسبتاً نادرند. اما در کهکشانهای دوردست، این پدیده بسیار رایجتر است.
به گفته والتر، برآوردها نشان می دهد که هر ۱۰۰ میلیون سال یا حدود آن، یک انفجار پرتوگاما در هر کهکشان رخ می دهد.
وی اضافه کرد: در فاصله یک میلیارد سال، می توان انتظار داشت که تعداد زیادی از تمدن ها، در صورت وجود، نابود شوند.